Ik zie hier
de post van WebsterMC en ik besef: wel die rakker heeft gelijk! Geen Deo Dandies zonder historiek...
Het was in een schooltje in het Gentse, SB genaamd, dat leerlingen verkleefd zaten aan hun broek, en die broek aan hun bank. Dit zweterige gebeuren had de ganse week plaats, dag in dag uit. Tot op een warme vrijdagnamiddag, ergens middenin het vijfde middelbaar, er bij iemand het inzicht daagde dat dit niet langer kon: èn zweten, èn stinken, èn het weekend tegemoet gaan; erbovenop nog eens durven hopen om die vrijdagavond indruk te maken bij de meisjes op café. You've got starry eyes! Nee, weg naïviteit, leve de volwassen oplossing: deo.
En het vrijdagmiddaggevoel was geboren. De vrijdagse onrust begon gewoonlijk in het eerste lesuur van de namiddag. "Is er een deo in de zaal?" en, zoja, "wil die dan even rechtstaan?" En, "'t Is toch wel Axe hé?", want die blauwe pul van verleden week, "miljaar kerel zo ruften!".
Zo bouwde de spanning op, drie lesuren lang, tot het verlossende belsignaal van tien na vier. Het weekend! Wie op dat moment een aansteker in het deurgat zou houden, kreeg waarschijnlijk meer vlam in de pijp dan wat de betere horde internen uit hun scheten ontgonnen op een spruitenfestijn met TOP-water. Ugh.
Niet dat
deo ooit
hielp om meisjes te versieren. Vrouwen vallen voor dure parfums natuurlijk. Maar daar waren we toen nog niet achter, en het gevoel was één en al bedwelming: nooit zo
dandy gevoeld, als in die wolk deo op vrijdagmiddag.